Αυτό που δεν σας λένε

Σ’ αυτή τη χώρα τα μαθαίνουμε όλα τελευταίοι. Θες o τρόπος που λειτουργούν τα media, θες η πνευματική μας απομόνωση στην άκρη της βαλκανικής χερσονήσου, θες η συστηματική υποβάθμιση της παιδείας μας τα τελευταία τριάντα χρόνια, έχουμε καταλήξει να ζούμε μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Θα γίνω πιο σαφής. Ύστερα από τις περικοπές σε μισθούς και επιδόματα που έλαβε η κυβέρνηση - μπας και μας λυπηθούν οι πιστωτές μας -, ήρθε η ώρα της πραγματικής Κρίσης με «Κ» κεφαλαίο, ήγουν η ώρα του ασφαλιστικού. Σίγουρα θα έχετε ακούσει το μακρύ και το κοντό που κάθε λογής ειδικοί, εργατοπατέρες, πολιτικάντηδες και μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι με ξεπουλημένες συνειδήσεις ξεφουρνίζουν καθημερινώς σε κανάλια και ραδιόφωνα. Τις φωνές, τις κατάρες και τις απειλές του πάσης φύσεως πατριώτη με την γελοία έννοια του όρου. Το κλαψούρισμα του κάθε βολεμένου καρεκλοκένταυρου που το μόνο που θέλει είναι να διατηρήσει τα προνόμιά του κι ας πάνε στο διάολο οι υπόλοιποι.

Αυτό που δεν σας λένε όλοι αυτοί είναι, δυστυχώς, η μαύρη αλήθεια. Κι επειδή ξέρω ότι είστε καλοί στα μαθηματικά, θα σας την πω με αριθμούς. Για να μπορέσει μια κοινωνία να έχει μέλλον χρειάζεται να έχει παιδιά. Χωρίς παιδιά δεν υπάρχει μέλλον, τελεία και παύλα. Στην Ελλάδα ο ρυθμός γεννητικότητας είναι 1,3. Δηλαδή σε κάθε γυναίκα αντιστοιχούν 1,3 παιδιά. Ο ρυθμός αυτός αποκαλείται από τους δημογράφους «ελάχιστο χαμηλό» διότι με αυτόν τον ρυθμό γεννήσεων καμία κοινωνία δεν ανάκαμψε ποτέ. Να το κάνω πιο λιανά: ο ρυθμός γεννητικότητας 1,3 σημαίνει ότι για κάθε δέκα παππούδες στην Ελλάδα υπάρχουν έξι παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Το οικογενειακό μας δέντρο είναι αντιστραμμένο. Θέλεις σύνταξη στα 58; Κι εγώ μεγάλε! Αλλά όταν δέκα παππούδες έχουν τέσσερα εγγόνια ποιος θα μας πληρώνει να καθόμαστε για το ένα τρίτο της ζωής μας; Με το ρυθμό των γεννήσεων που έχουμε στην Ελλάδα το 2040, απλά, δεν θα υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι για να πληρώσουν τις συντάξεις μας. Επιπλέον, το 2040 το ποσοστό των συνταξιοδοτικών εκροών επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος υπολογίζεται ότι θα είναι 20%. Αυτά τα νούμερα σημαίνουν το τέλος της Ελλάδας, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού έθνους. Αρμαγεδδών, Απολλύων, Game Over.

Αλλά ας πούμε ότι κανείς από σας δεν νοιάζεται για το αν θα υπάρχουν Έλληνες στο τέλος του 21^ου αιώνα. Ας υποθέσουμε ότι δεν μας καίγεται καρφάκι και το μόνο που θέλουμε είναι η συνταξούλα μας. Ε λοιπόν, αγαπητοί μου συν-συνταξιούχοι του μέλλοντος, προετοιμαστείτε για τη μεγάλη έκπληξη: δεν πρόκειται να πάρετε φράγκο! Τζάμπα πληρώνετε τα ταμεία σας! Διότι ακόμα κι αν οι πολιτικοί του 2040 (ναι, τα εγγονάκα του ΓΑΠ, του Σαμαρά, κλπ., που θα μας κυβερνούν) προσπαθήσουν να αναχρηματοδοτήσουν το τεράστιο δημόσιο χρέος που θα έχει προκύψει από το κόστος των συντάξεων, απλά δεν θα μπορούν. Σήμερα εμείς έχουμε φεσώσει τις επόμενες δύο γενεές. Ωστόσο, χωρίς επόμενες γενεές να πληρώσουν τα χρέη των σημερινών, τα ελληνικά ομόλογα του 2040 θα αξίζουν όσο το χαρτί της τουαλέτας. Κι αν ελπίζετε ότι θα έρθουν τότε οι Γερμανοί να μας (ξανα) σώσουν, απατάσθε. Διότι έχουν κι εκείνοι σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα αφού το 30% των Γερμανίδων σε ηλικία τεκνοποίησης είναι άτεκνες (το ποσοστό είναι 40% σε όσες διαθέτουν πτυχίο Πανεπιστημίου). Η Ευρώπη γηράσκει και θνήσκει. Κι εμείς μαζί τους.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Θα έλεγα να αρχίσουμε με το να ξεφορτωθούμε όλους αυτούς τους απατεωνίσκους και παλιομασκαράδες που ξεπούλησαν τη χώρα μας για να βολέψουν τα τομάρια τους. Που δεν ντρέπονται να κρεμάνε τους μούρες τους στα τηλεπαράθυρα. Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε τώρα να αποκτήσουμε αρκετά παιδιά, αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε. Παντρευτείτε και κάντε παιδάκια επιτέλους! Τι φοβάστε; Τη γκρίνια της γυναίκας σας; Δηλαδή ως απλώς γκόμενα δεν σας τα σπάει ποτέ; Κι ύστερα, ας πάρουμε σοβαρά τους μετανάστες αφού, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, εκείνοι αποτελούν τη μοναδική ελπίδα η Ελλάδα να συνεχίσει να υπάρχει. Όχι στην απομόνωση των μεταναστών, ναι στην ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία. Ας μάθουν τα ελληνικά και την ελληνική ιστορία, σα να ήταν δική τους. Ας τους κάνουμε να νιώσουν αυτόν τον τόπο δικό τους, γιατί δικός τους θα γίνει έτσι κι αλλιώς.