Wednesday, May 26, 2010

Πείτε «όχι» στις πράσινες ενοχές

Θα σας πω τι με ενοχλεί περισσότερο με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις: Μου θυμίζουν το κατηχητικό που με έστελνε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρός, ελπίζοντας ότι θα σώσει έτσι την αμαρτωλή ψυχή μου. Και ποια ήταν η μεγαλύτερη αμαρτία μου; Μα, φυσικά, ότι είχα γεννηθεί άνθρωπος. Αυτό λέει ο Χριστιανισμός· ότι μας βαραίνει από γεννησιμιού μας το προπατορικό αμάρτημα και για αυτό επιτάσσει το εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών. Ε λοιπόν κάτι παρόμοιο μας λένε και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις. Ότι το περιβάλλον υποφέρει εξαιτίας μας. Ότι αν δεν υπήρχαμε όλα θα ήταν μια χαρά. Η Γη θα ήταν ένας πράσινος παράδεισος, μια όαση στο διάστημα. Αλλά επειδή υπάρχουμε μολύνονται τα ποτάμια και οι λίμνες και οι θάλασσες, ψοφάνε τα έρμα τα ζώα, γεμίζει η ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα και βιομηχανικές αναθυμιάσεις, υπερθερμαίνεται ο πλανήτης και μετατρέπεται σιγά-σιγά, αλλά σίγουρα, σε πύρινη κόλαση του Δάντη. Ότι είμαστε εμείς οι άνθρωποι κάτι σαν παράσιτο, ένας καταστροφικός οργανισμός που επιτίθεται σε ότι πιο ωραίο δημιούργησε η φύση, με μόνο κριτήριο την εγωιστική διάθεσή μας και μοναδικό σκοπό την οικονομική εκμετάλλευση της φύσης προς όφελός μας. Κι επειδή συμβαίνουν όλα αυτά - λένε οι αυτοκεχρισμένοι «οικολόγοι» κουνώντας ζωηρά το δάχτυλο - πρέπει να μετανοήσουμε, να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να καταναλώνουμε λιγότερο, να τρώμε μόνο χόρτα, να μην οδηγούμε αυτοκίνητα, να μην πετάμε με αεροπλάνα, κι αν είναι δυνατόν να επιστρέψουμε στις σπηλιές, εγκαταλείποντας πίσω τον αμαρτωλό πολιτισμό με τα ρυπογόνα απόβλητά του για να ζήσουμε ξανά όπως οι «πρωτόγονοι». Επιστροφή στη φύση, αλλά ποια φύση;

Το περιβαλλοντικό κίνημα, βασισμένο παραδοσιακά στη δημιουργία ενοχών, κατάφερε ένα και μόνο πράγμα: να κορώσει την ευαισθησία των πολιτών. Να τους κάνει να αποστρέφονται την οποιοδήποτε ευθύνη οφείλουν στην ορθή διαχείριση του περιβάλλοντος. Οι τελευταίοι μήνες, ύστερα μάλιστα από το φιάσκο της συνόδου της Κοπεγχάγης, έδειξαν περίτρανα πόσο λανθασμένη υπήρξε αυτή η ρητορική. Λίγο τα emails των επιστημόνων του περιβάλλοντος στην Αγγλία που δημιούργησαν πλήθος αμφιβολιών κατά πόσον η επιστήμη αναζητά όντως την «αλήθεια» και όχι το οικονομικό συμφέρον των ίδιων των επιστημόνων, λίγο το γεγονός ότι αυτά που ζητάνε οι οικολόγοι από τις κοινωνίες και τις οικονομίες των χωρών είναι πρακτικώς ανεφάρμοστα, καταλήξαμε στη γενική απάθεια. Κι αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Όταν ήδη σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας ζεί συγκεντρωμένο σε πόλεις, αναρωτιέμαι τι σχέση έχουμε πιά με το λεγόμενο «φυσικό περιβάλλον». Οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε τα άγρια ζώα μόνο στο Discovery Channel. Ο τεχνολογικός πολιτισμός, ανταποκρινόμενος στο σύγχρονο, αστικό τρόπο ζωής, έχει προσφέρει λύσεις ώστε να ζούμε χωρίς να έχουμε ανάγκη ούτε τα άγρια ζώα, ούτε τα πουλιά, ούτε τα δέντρα. Κι ας σας φαίνεται αυτό ως ύβρις σας ρωτώ: ποια ήταν η τελευταία φορά που πήγατε να περπατήσετε σε ένα δάσος; Και πόσες φορές το χρόνο κάνετε κάτι τέτοιο;

Όχι, ο πλανήτης Γη δεν απειλείται από τον άνθρωπο, αλλά από τις πλασματικές ενοχές μας. Δεν χρειάζεται να σώσουμε το φυσικό περιβάλλον. Να το αγαπήσουμε χρειάζεται. Αν το κάνουμε αυτό τότε η σωτηρία του είναι δεδομένη. Πείτε «όχι» στις πράσινες ενοχές με τις οποίες μας έχουν μπουχτίσει οι «οικολόγοι» και απλά βγείτε από τις πόλεις κι αρχίστε να απολαμβάνετε τη φύση. Νιώστε τη χαρά και τη γαλήνη που προσφέρει ένας περίπατος στο δάσος, ή μια πλεύση σε μια θάλασσα ή μια λίμνη. Καθίστε κάπου ήρεμα, με τον καλό σας, με την οικογένειά σας, κι αφουγκραστείτε τα πουλιά που κελαηδάνε, ή παρατηρείστε με διακριτικότητα την ομορφιά της άγριας πανίδας. Δείτε την ομορφιά και κάντε την μέρος της ζωής σας. Διδάξτε την στα παιδιά σας. Από εκεί ξεκινούν όλα. Ο πλανήτης αυτός ανήκει σε όλους, στα βακτήρια, στα φυτά, στα ζώα, στα πουλιά, στα έντομα, αλλά είμαστε εμείς οι άνθρωποι που έχουμε την δύναμη και την υποχρέωση να τον φροντίσουμε, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί χωρίς τη φύση η ζωή μας θα γίνει πολύ πιο φτωχή.